Kliekies

Mijn China avontuur begint zo langzamerhand op zijn einde te lopen. Het lukt mijn iet meer om van mijn vaste rubrieken een pagina vol te maken. Daarom heb ik nu maar van alles bij elkaar geschraapt wat ik nog kwijt wil.

Tijdens de rondvaart in het plaatsje Suzhou mochten wij op een gegeven moment op het piepkleine dek gaan staan. Het was niet groter dan 2x2. Na de hoofdattractie werden wij naar binnen gedreven als het ware. Je raad noooooooit wat er toen gebeurde: Jawel ze kwamen voor de verandering langs met een wasknijpermandje met spullen die ze wilden verkopen. Veel was er niet maar de meesten van ons hebben de plaatselijke economie maar weer gesteund. Had de schipper toch nog een leuke Nationale feestdag.

De eerste avond in Shanghai zouden wij met elkaar de Jin Mao tower naar boven gaan. Omdat er een verkeerschaos in de stad verwacht werd zijn wij op tijd van het hotel vertrokken. Gelukkig viel het mee en hadden wij een uurtje vrije tijd voordat wij in de tower naar boven zouden gaan. Iedereen wilde natuurlijk graag “Shanghai by night” vanaf de tower zien. In dat uurtje gingen enkelen van ons een hapje eten. Dat was er door het drukke programma bij in geschoten. Op de afgesproken tijd kwamen er twee mensen niet opdagen. Oops niet weer twee mensen kwijt. Dit was al de derde keer. De groep ging toen met de chinese reisleider mee en Albert bleeft achter. Deze heeft gewacht en gewacht maar ze kwamen niet opdagen. Wij zijn de toren op geweest, kwamen beneden en zagen “onze verloren zonen”. Tja, ze waren een hapje wezen eten en de weg kwijt geraakt. Ze wisten dat wij naar de toren gingen en zijn die toen gaan zoeken. Wij zijn vervolgens wel voltallig wezen varen op de Huangpu rivier.

Zoals gezegd was het eten erbij in geschoten. Eigenlijk had ik best wel trek om half 10 s’avonds toen wij in het hotel aankwamen. Omdat ik problemen had met het internet en hier hulp bij nodig was ben ik eerst naar de kamer gegaan. Barbara onze gids heeft mij toen geholpen. Ik kwam om 22.15 uur beneden en wilde in de bar iets gaan drinken. Er zat al een groep van ons. Ik moet zeggen dat de bar een afknapper was. En niet gezellig en geen wijn en honger. Niemand had nog gegeten en allemaal hadden ze trek aan iets. Ik ben een straatje voor het hotel ingelopen en naar de buurtsuper gegaan. Heb daar chips, pinda’s en tuc opgehaald. Ben bij de groep gaan zitten en we hebben samen zitten knabbelen.

Tijdens ons bezoek aan het Shanghai museum moesten wij zoals wel vaker deze reis onze tas door zo’n röntgen apparaat laten gaan. Soortgelijke apparaten hebben ze ook op schiphol om te kijken of je geen scherpe voorwerpen of vloeistof meeneemt. Sinds de olympische spelen is de controle zeer verscherpt. Soms mag je ook geen flesje water meenemen. In het museum was het wel heel raar. Je mocht een flesje drinken meenemen maar dan moest je als je door de security was een slok nemen. Zo kon de controle zien dat het drinkbaar was en geen benzine of iets anders.

Het eten was hier in China bijzonder buitengewoon lekker. Ik dacht dat ik ervan aan zou komen (Gerry kennende) maar volgens mijn kleding ben ik afgevallen. En niet alleen ik, op een enkeling na moest iedereen de riem een gaatje strakker zetten.

Aldus jullie verslaggever ter plaatse:
Gerry

Ni Hao