Lijiang

Gisteren sprak ik mijn bezorgdheid uit over een medepassagier dat hij mogelijk niet door de douane heen zou kunnen komen. Gelukkig had een andere persoon een kuurtje antibiotica bij haar. Zij heeft deze aan hem gegeven en hij is gelukkig behoorlijk opgeknapt.

Door mijn enthousiasme over de Panda’s ben ik helemaal vergeten te vertellen over de weg naar de panda’s toe. Omdat het spitsuur was zouden wij er normaal een behoorlijke tijde over doen. Nou, de chauffeur wist wel een kruipdoor sluipdoor weggetje. Hier hebben wij het echte China gezien. Niet al dat toeristische. Zelfs onze gids kende deze weg niet. Het was een belevenis om te zien. Het vlees hangt hier gewoon de hele dag te hangen totdat het gekocht wordt. Bij de Nederlandse warenwet heb je een groot probleem op deze manier.

Zoals gezegd gister zijn wij naar Lijiang afgereisd. De oude binnenstad van 4 km2 is alweer een werelderfgoed op de lijst van de Unesco. Daar aangekomen werden wij door de bus aan de rand van de oude binnenstad afgezet. Het is en verboden en onmogelijk om per bus bij het hotel te komen. De straatjes zijn zo nauw en de stenen zijn zo ongelijk geplaveid dat je ontzettend goed op moet passen waar je loopt. Ook loopt er vaak aan de kant van een steegje een watertje. Vooral in het donker is dit behoorlijk link. De gehele binnenstad is een wirwar van straatjes. Het hotel is weer zo’n typisch leuk en kneuterig verbouwd onderkomen. Weer niets op aan te merken.

In Lijiang wonen vooral de minderheden van China. China totaal telt 55 minderheden waarvan er 10 in Lijiang wonen. Het zijn hier vooral de Naxi’s die hier zijn. Ze zijn te herkennen aan hun blauw/witte klederdracht. Deze mensen zijn ook te herkennen aan hun donkere huid. Ze zien er uit als de indianen uit noord amerika. Grote brede vierkante hoofden. Hun cultuur heeft er ook veel van weg. Ze dansen om een totumpaal, ze hebben een Dongba (= sjamaan), ze leven met de natuur en de vrouwen doen het zware werk. Voor wat de mannen betreft: zij zijn ook de hele dag bezig: ze kletsen wat, ze kaarten, ze spelen Majong en ze verzorgen en berijden de paarden. Ook hebben de Naxi’s hun eigen schrift. Dit is het pictogrammenschrift. Vandaag de dag zijn alleen de Dongba’s die het nog beheersen.

Lijiang is groter gegroeid omdat vroeger de theeroute naar deze plaats liep vanuit Tibet. Vandaar de tibetaanse invloeden. We zitten trouwens ook heel dicht bij de tibetaanse grens. Op het dorpsplein verzamelen zich de oude Naxi’s en vermaken zich daar de hele dag. Dit doen ze gewoon voor hun plezier en niet voor de toeristen.

Wij hebben een klooster bezocht in Yufeng. Dit klooster heeft duidelijk Lamaïstische invloeden. Dit kun je zien aan de gebedswielen/molens en de wensvlaggetjes die daar hangen. Het leuke van dit klooster was dat er een haan rond liep (zie alle gekheid op een stokje 2 volgt tzt). Hoofdattractie is hier de oeroude cameliaboom. Deze boom staat als symbool voor de echtelijke harmonie. Als je je hier samen laat fotograferen dan leef je nog 100 jaar samen. Het leuke is dat de monnik die als taak had deze boom te verzorgen nog steeds leeft en iedere dag bij ZIJN boom te vinden is.

Na een bezoek aan Yufeng zijn wij naar Baisa gegaan. Dit was de oude hoofdstad van Yunnan, wat nu Lijiang is. Hier hangen nog hele oude fresco’s uit de Ming dynastie. Deze zijn bewaard gebleven tijdens de Mao tijd doordat iemand op het lumineuze idee kwam om er een poster van Mao op te plakken. Anders was het vast en zeker vernietigd. Het is ook zo goed geconserveerd omdat er toentertijd natuurlijke producten gebruikt zijn zoals koeienbloed voor de kleur rood.

Na de lunch hebben wij vrij gehad. Ik heb mijzelf maar weer een getrakteerd op een chinese nek- en voetmassage van een uur. Natuurlijk moest er weer geshopt worden. Ook een verhaaltje voor jullie typen hoort er dan bij. Het kan namelijk zijn dat er de komende dagen een hotel komt waar ik geen internet heb. Schrik dan niet, waarschijnlijk leef ik nog wel maar kan ik jullie niet berichten. Dit houden jullie dan van mij tegoed.

Voor nu: Ni Hao
Gerry