Dali

Gisteren had ik jullie geschreven dat ik waarschijnlijk geen internet zou hebben. Blijkt dat er toch Wifi is in het hotel. Hier volgt mijn relaas van vandaag.

Vanmorgen Lijiang verlaten. Wel met een beetje weemoed. Dit is een zo ontzettend leuk plaatsje en de mensen zijn er zo vriendelijk het is geweldig. Onze chinese gids yvi (weet niet of dit de schrijfwijze is) hield maar niet op met kushandjes geven naar ons tijdens het afscheid. Natuurlijk doet ze dat bij iedere groep maar het gevoel wat ze oproept is wel speciaal.

Toen ik vanmorgen opstond motregende het een beetje en zag de lucht erg grauw. Er was dan ook voor Dali de komende 2 dagen regen en onweer voorspeld. Toch maar een lange broek aangetrokken want wij zitten nu ook in het malaria gebied. Het is beter te voorkomen dan te genezen niet waar. Alhoewel ze mij gisteren ondanks de deet toch al wel te pakken hebben gehad in Baisa. Hier zie je niet die babymugjes die wij kennen. Nee het zijn olifantenmuggen. Eerst had ik het nog niet door omdat ze zo groot zijn totdat er iemand riep dat het muggen waren. Je wil niet weten hoe snel iedereen de deet uit de tas toverde en zich in ging smeren.

Voor vandaag stond een 200 km lange busreis op het programma naar Dali bij het Erhaimeer. In deze plaats leeft alweer een minderheid, hoofdzakelijk het Bai volk. Bai betekent wit. Deze naam hebben ze te danken aan hun behuizing. Ze hebben hoofdzakelijk witte huizen en witte muren. Als je een Bai huis binnenkomt (wat wij vanmiddag gezien hebben) loop je eerst tegen een witte muur op. De bai geloven dat het de boze geesten afschrikt. Dat is ook de reden dat veelal in de oude binnensteden zoals in Lijiang de straatjes als een wirwar door elkaar lopen. De boze geesten kunnen volgens hun geloof alleen rechtuit.

Onderweg hebben wij de plaatselijke Bai bevolking veelal de rijstoogst zien binnenhalen. Dit gaat allemaal nog steeds met de hand. Net als bij ons gebruiken de vrouwen een zig om de rijstplant af te snijden, schudden de rijpe rijstkorrels van de stuik en vervolgens maken ze een garve om de rest te laten drogen. De afgeschudde rijst (die nog niet droog is, heb zelf geproefd) leggen ze gewoon te drogen op de straat. Als het droog is halen ze het pas binnen. Niet alleen de rijst werd geoogst, maar ook de tabaksplant. De meeste Bai hebben wel een eigen huis met een paar families maar de grond waar het huis op staat blijft in eigendom van de staat. Ze hebben de grond als het ware in pacht.

Wij mochten in Xizhou bij een Bai huis naar binnen en een kijkje nemen hoe deze mensen leven. De binnenplaats is nog redelijk geordend. Hoe verder je hiervan af kwam hoe armoediger het werd in onze ogen. De keuken in ene grote puinzooi. De muren zijn erg goor en de afwas en het eten staat bijna naast elkaar. De afwas doen ze in water waar ik de wc nog niet mee wil spoelen. Ba ba (zal papa ben zeggen) Om nog maar niet te spreken van de slaapkamer. Ik heb een foto gemaakt met flitslicht. Ik wist niet wat ik zou zien naderhand op het scherm want als je die kamer inkeek was het pikkedonker. De koeien en de kippen stonden op een hele kleine binnenplaats die ook in het huis was naast de binnenplaats waar de Bai zelf leefden. Ene grote familie moet je maar denken. De mensen zelf waren super aardig en ook trots. Deze familie had een soort van gastenboek. De “gotfather” van dit huis beduidde ons om een regel in dat boek te schrijven. Het was zijn trofee. Omdat hij niet aandrong en nergens om vroeg heb ik hem maar een paar cent in de hand gedrukt. Hij laat wel een stukje privé en cultuur aan ons zien zonder dat hij geld vraagt. Ik vindt dat toch wel een beloning waard.

Na de lunch hebben wij (verplicht van de staat?) een batikfabriek bezocht. Hier wordt niet met was gewerkt zoals in Indonesië maar ze maken knoopjes in de stof. Nadat de knoopjes in de stof gemaakt zijn wordt het katoen gekleurd. Na het drogen van de stof worden de knoopjes los gehaald en heb je een bepaald patroon. Tuurlijk was er weer van alles te koop. Dit x niets gekocht. Knap hé?

Om een uur of drie waren wij in het hotel en hebben de rest van de middag en avond voor onszelf gehad. Ik ben samen wezen eten met nog twee mannelijke alleengaanden. Het was zo gezellig en blijkbaar waren wij goed consumerende gasten dat wij zelfs van de eigenaar van het restaurant een stevige afzakker hebben gekregen. Dit was trouwens voor mij niet de eerste keer dat mij dat overkwam. Had al in Lijiang toen het licht uitgevallen was ook al een rijstewijn gehad van de buurman naast ons. Die rijstewijn kwam steviger aan dan deze brandy. Ik vergelijk de rijstewijn met een marillen in oostenrijk. Brand even lekker, maar oh zo goed voor de spijsvertering.

Voor vandaag hou ik er maar weer mee op en morgen weer een dag.

Zaijian (=tot ziens)

Gerry