Rietenfluitgrot

Vandaag alweer de laatste dag in Guilin en de laatste dag in zuid China. Times flyes. Na zo’n twee en een halve week 3 keer per dag chinees te hebben gegeten (ja, ja en altijd met chopsticks) had ik vanmorgen een keer zin aan een geroosterd broodje. Gelukkig hebben de hotels allemaal wel een broodrooster, casinobrood, jam en boter. Heerlijk, dacht ik. Ik moet zeggen dat mijn maag er op de één of andere manier wat minder tegen kon. Twee geroosterde boterhammen met jam lagen als een blok op mijn maag. Morgen maar gewoon weer een chinees ontbijtje.

Voor vandaag was er een aangepast programma. Dit omdat wij om 15.00 uur op het vliegveld moesten zijn. Om te beginnen zijn wij naar de Rietenfluitgrot gegaan. Het Karstgebergte zit vol met grotten. Deze grot is toegankelijk gemaakt voor het publiek. Het was leuk om te zien maar de meeste grotten lijken van binnen op elkaar. Of je ze nu in Valkenburg of in Guilin bekijkt. Het enige verschil is dat de chinezen wel over een hele grote fantasie beschikken. Bijna in elke stalactiet of stalacmiet zien ze wel een voorstelling. Of het is een leeuw die je verwelkomt, of een schilpad, of het vrijheidsbeeld. Overal hebben ze namen voor.

De naam Rietenfluitgrot is zo gekozen omdat in de buurt van deze grot riet groeit. Daar maken de mensen fluitjes van. Dit getuigd weer niet van een rijke fantasie, maar goed. Volgens albert is dit geluid van het fluitje niet om aan te horen. Hij had een regel ingesteld dat er door zijn reizigers niet in de bus gefloten mocht worden. Hij vond dit geluid zo ontzettend verschrikkelijk dat hij zijn kinderen en zijn kleinkinderen nooit zo’n fluitje zou geven. Nou dat moet je niet tegen Gerry zeggen. Samen met nog iemand hebben wij 30 fluitjes opgekocht van een verkoopster voor het gigantische bedrag van 20 yuan (= 2 euri) . Natuurlijk hadden wij wel eerst afgedongen op dit onbetaalbare bedrag. De verkoopster had de dag van haar leven, zij was in 1 x helemaal los met haar vrachtje. Wij waren met zijn drieën de laatste die in de bus zaten. Zonder dat Albert het zag hebben wij aan iedereen een fluitje uitgedeeld. Ondertussen zat albert te vertellen dat hij blij was dat niemand een fluitje had gekocht. Normaal gesproken waren er altijd mensen in zijn groep die een fluitje gekocht hadden en die hem zaten te pesten omdat hij er zo’n hekel aan had. Op dat moment zei iemand achter in de bus (niet ik): 1, 2, 3 ………… en je raad het al. Iedereen begon te fluiten. Dit verraste albert totaal. Hij had niet gezien dat er iemand een fluitje had gekocht, en nog wel 30 stuks tegelijk. Hij kon er de humor wel van inzien. Wel hebben wij gedreigd dat als hij het woord “nooit” weer in de mond zou nemen wij massaal zouden beginnen te fluiten ( zie: “Dat hebben wij weer”).

Op de terugweg moesten wij weer eens een verplichte stop maken van de chinese staat. Dit keer bij een grote staatswinkel waar ze zeeparels verkochten. Natuurlijk volgde de gebruikelijke uitleg over dit fenomeen, met een heuse modeshow. De winkel was leuk voor de dames en de modeshow leuk voor de heren. Tja, je ontkomt er bijna niet aan om iets te kopen. Gelukkig heb ik mijn creditcard niet nodig gehad zoals vorig jaar in Thailand. Ha ha ha. (aankoop nr ? ik ben de tel kwijt)

Wonder boven wonder was de 5e en laatste binnenlandse vlucht op tijd. (zie: “Dat hebben wij weer”) Dat betekend dat wij om 20.00 uur in het hotel waren. Mijn eerst indruk van Hangzhou is dat het een (alweer) een grote stad is maar vele malen luxer dan de andere steden. Dit kun je zien aan bijvoorbeeld een winkel als “Porche design”.

Nu snel even voor jullie dit stukje plaatsen en dan de kroeg in. Ja ja ze hebben blijkbaar hier aan de overkant een bruine kroeg. Het gaat dus weer goed met Gerry want ik heb wel zin aan een consumptie.

Groetjes maar weer.
Gerry