Op weg naar Zahngmu

Na een onrustige nacht werd ik vanochtend gewekt door een klop op de deur. Telefoons hebben ze hier niet op de kamer,maar dit werkte ook. We hadden gisteren al gehoord dat er geen warm water was dus dan maar met de kop onder de kraan. Daar wordt je ook wel wakker van. Volgens een medereisgenote was het 11 graden op de kamers en om half negen 5 graden buiten.

Na het ontbijt zijn we om 9 uur weggereden. We moesten onze paspoorten bij de hand hebben omdat we door een controle heen moesten waar iedereen gecontroleerd zou worden. Na 5 minuten gereden te hebben was de controle er al. Iedereen uit de bus en in volgorde van de groepsvisum weer in de rij. Stuk voor stuk werden we gecontroleerd. Waar die controle voor was snap ik nog niet want hij stond in de “middle of no where”. Voordat de bus weg wilde rijden kwam er een militair de bus en om koppen te tellen. Zeker bang dat er een verstekeling was of zo.

Onderweg richting de Tong la pas (5140 meter) zijn wij verschillende keren gestopt voor een kodakmoment. We hadden heel mooi zonnig en helder weer. De bergen weerkaatsten geweldig mooi in de waterplassen op de hoogvlaktes. Hoe verder wij stegen des te beroerder ik weer werd. Ik kreeg weer hevige hoofdpijn en werd weer licht misselijk. Op een gegeven moment kwam de Mount Everest in zicht. Weer een kodakmoment. Helaas dreef er een wolk voor en heb ik hem nog niet goed op de foto kunnen krijgen. Naarmate we meer naar boven reden kwamen we in de sneeuw terecht. Het had de laatste 3 dagen boven gesneeuwd. Boven gekomen op de Tong La pas heb ik mijn fotocamera maar aan iemand anders gegeven en gevraagd een foto te maken want ik was te ziek om naar buiten te gaan.

Na de luch zouden wij nog een 30 kilometer moeten rijden naar Zhangmu en 2000 meter dalen in het totaal. Eerst reden wij door een dikke mist door de sneeuw vals plat naar beneden. Op een gegeven moment ging de sneeuw over in het gewone berglandschap. De bergen stonden nu dichter bij elkaar en reden wij als het ware in een kloof. De mist was hier overgegaan in regen. Nu is het bekend van Tibet dat als je in het regenseizoen zit er kleine aardverschuivingen op de bergen kunnen plaats vinden door al dat water. Klimatologisch zou nu het regenseizoen over moeten zijn. Maar het weer is in de hele wereld van slag dus ook hier. We reden verder naar beneden en vlak voor ons vielen heel veel rotsblokken naar beneden. De chauffeur reed een stukje achteruit en parkeerde de bus op een veilige plek. Hij is polshoogte gaan nemen. Wij werden verzocht rustig te blijven zitten en vooral niet naar 1 kant over te hellen om foto’s te maken. De chauffeur heeft gebeld met wegwerkers die ongeveer 1 kilometer terug ook al bezig waren met puin ruimen. Er zat voor ons niets anders op dan geduldig wachten. Gelukkig waren wij al wel zover gedaald dat mijn hoofdpijn nagenoeg over was.

Op een gegeven moment kwam er een colonne de berg af zetten. Vreselijk veel 4 wheeldrives en een bulldozer kwamen naar beneden. Voordat die stoet ons bereikt had kwamen er een stuk of 10 chinezen met 2 grote camera’s op ons afgerend. Ze wilden alles filmen. In onze fantasie was dat natuurlijk voor de Chinese staatstelevisie. Nadat de bulldozer de weg voor ons vrij had gemaakt konden wij er door. We waren er nog niet door of opnieuw kwamen er achter ons stenen op de net schoongeveegde plek naar beneden. Zonder geluk vaart niemand wel. (komt zeker omdat ik gister tijdens de bedevaart de mantra heb gedaan :) )

Door een heel mooi landschap reden wij verder naar beneden. Hier en daar door de regen en de mist kon je zien hoe mooi het hier is. Je rijdt als het ware door een kloof langs de berg over een hele smalle weg. Overal kwamen van de berg watervallen naar beneden. De meeste liepen zo rechtstreeks in de kolkende rivier. Maar ook enkele vielen op de weg en dan moesten wij met de bus door de waterval rijden om de weg te vervolgen. Als je aan de goede kant van de bus zat kon je zo naar beneden kijken waar de weg heen ging. Een geweldig mooi gezicht was dat.

Na de diverse haarspeldbochten stond er plotseling een afzetting op de weg. Wat bleek: was er zo’n grote rotsblok naar beneden gevallen dat er gewoon een stuk weg weg was. De bus kon amper over het overgeblevene deel verder rijden. Heel voorzichtig manoeuvrerend is het de chauffeur gelukt. Niet lang daarna reden wij het plaatsje Zhangmu in. We dachten dat we er waren. Niets was minder waar. Er stonden vanaf het begin van Zhangmu tot aan het hotel bumper aan bumper allemaal vrachtwagens geparkeerd. Deze stonden te wachten om de grens met Nepal over te mogen. De grens gaat pas s’morgens om 10 uur open. Als je daarnaast bedenkt dat de straten zo smal zijn dat er net 2 auto’s naast elkaar kunnen rijden, laat staan een vrachtwagen en een bus, en er ook nog verkeer in tegengestelde richting wil, dan kun je nagaan dat het nog een hele tour was om ons hotel te bereiken. Maar na de diverse keren zigzaggen is het allemaal zonder ongelukken gelukt.

Tashi Delek