Op weg naar Kathmandu

Vanmorgen na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar de grens die 5 kilometer verderop bij Kodari. Onze gids had al geregeld dat de koffers daar in de wachtende rij stonden met een bagagejongen erbij. De grens zou om 10 uur open gaan. De weg ernaar toe was al weer een avontuur. Hier en daar vielen de watervallen over de weg en ook hier waren weer stukken weg weg. Naarmate wij dichter bij de grensovergang kwamen werd de weg slechter van kwaliteit. Het asfalt ging over in kasseien en er waren steeds meer gedeelten van de weg modder in plaats van iets anders. Ook waren er de nodige knipgaten in de weg. We kregen met zijn allen steeds meer bewondering voor onze chauffeur. En dat terwijl we in Lhasa niet echt een goed woord voor hem over hadden.

Exact om 10 uur gingen de deuren van de douane open. Wij moesten ons weer in volgorde van het groepsvisum opstellen. Zoals de chinezen zijn gingen ze weer minutieus te werk. Als eerste kwamen wij bij een ambtenaar en moesten onze paspoort laten zien. Nadat alles nagekeken was mochten wij door naar de volgende. Hier moesten wij allemaal onze koffers openen. Er werd gevraagd of je ook boeken bij je had. Zo ja moest je ze laten zien. Oh weeh als er een boek bij zat waar een afbeelding van de Dalai Lama op stond. Je was gelijk je boek kwijt. Zelfs alle landkaarten werden nagekeken op afbeeldingen van de Dalai Lama. Nadat je hier door was ging je naar ambtenaar nummer 3. Deze moest je uitreiskaart hebben en zette een stempel in je paspoort. Deze hele procedure duurde per persoon zo’n 7 minuten. Kun je nagaan hoe lang we bezig waren.

Eenmaal buiten moesten wij wachten op de rest. Ik stond op nummer drie van de groepsvisum dus was snel weer buiten. Daar zag ik een rij staan met allemaal Nepalese vrouwen. Al onze koffers stonden voor hun. Op een gegeven moment gaf een Nepalese man een seintje en al die vrouwen pakten een koffer. Er kwam bij hun een draagband uit een tasje en ze deden die om een koffer heen. Vervolgens ging de koffer op de rug en de draagband om hun voorhoofd heen. Zo werd de koffer naar de klaar staande 4 wheeldrives gebracht. Toen wij allemaal compleet waren mochten wij afscheid nemen van Jimney onze Tibetaanse gids en wandelden de “Friendships brug” over. Halverwege de brug aan Nepalese kant stond Robert onze Nepalese gids ons al op te wachten.

Wij werden naar een theehuis geloodst en daar moesten wij een visumformulier invullen. Er werd door een Nepalees al onze paspoorten, visumformulieren en Usd 25,00 opgehaald. Hij is voor ons in de rij gaan staan en heeft voor ons het visum geregeld. Daarna zijn wij in totaal met zes 4 wheeldrives op weg gegaan richting Kathmandu. Het was de bedoeling dat wij de eerste 30 kilometer met deze auto’s zouden afleggen en daarna verder met de bus. Dit in verband met het zeer slechte wegdek door de veelvuldige regenval van de laatste tijd. Omdat Robert de dag ervoor al van huis af was gegaan om op tijd bij de grens te zijn om ons op te halen had hij al gezien hoe de weg erbij lag. Hij adviseerde onze tourleader om de gehele weg met de 4 wheeldrives af te leggen. Zo gezegd , zo gedaan.

De beschrijving van mij van de weg aan de Tibetaanse kant is hier ook van toepassing, maar dan 10 keer erger. Het was één en al modder, watervallen op de weg, stukken weg weg, hobbels en gaten, afgronden en hele smalle stukken waar maar 1 auto door kon. En dan te bedenken dat dit de enige weg is die naar de grensovergang gaat van Kodari. Hier moet dus ook al het vrachtverkeer langs. Je kunt je voorstellen wat dat voor een toch al slechte weg betekent.

Op een gegeven moment stonden wij stil. Wat bleek: iets verderop stond een plaatselijke bus vast in de modder. Dit was op een stuk van de weg die stijl naar beneden liep en vervolgens stijl weer naar boven. Dit kon de bus niet trekken en dus stond het hele verkeer daar vast. Er moest eerst met man en macht die bus aan de kant gezet worden voordat wij verder konden. Dit heeft al met al een half uur geduurd. En dan mochten nog alleen de auto’s erdoor en niet de bussen, want die zouden ook allemaal vast komen te zitten. Gelukkig zijn wij zonder problemen door die modderpoel gekomen en konden onze weg vervolgen.

Onze weg voerde door een ongelooflijk mooi dal. Erg veel watervallen, een kolkende rivier, erg mooie Nepalese dorpjes en weelderige begroeiing met planten en bomen. Het was werkelijk zodra je de brug over was een heel ander land en een andere cultuur en een heel ander uiterlijk van de mensen. Wat ook opviel was de armoede vergeleken bij Tibet. Soms schokkend om te zien.

Na de lunch (voor eur 3,50) zijn we naar de koningsstad Bhaktapur gereden. Dit is een stad met een middeleeuws Duits-Nepalees uiterlijk. Bijzonder hoe hier alles nog bewaard is gebleven. Er staan diverse erg mooie tempels en een paleis op de diverse kneuterige pleintjes.

Toen wij hier zo rond hadden gelopen werd ons gevraagd of wij na deze hele lange dag nog zin hadden om een mandala schilderschool te bezoeken. Iedereen wilde dat toch ook nog wel zien. Na de uitleg hoe een handgeschilderde mandala tot stand kwam werden wij in de gelegenheid gesteld om er 1 te kopen. Diverse mensen hebben er 1 gekocht. Waaronder ik.

Onze laatste trip met de 4 wheeldrives was die naar het hotel. Hier kwamen wij s’avonds om 7 uur aan. En dan te bedenken dat we die ochtend om 9 uur Tibetaanse tijd (= 6.45 uur Nepalese tijd) al vertrokken waren. We zijn snel even met een paar mensen een hapje wezen eten en ik ben daarna nog even gaan typen. Nu is het 23 uur en ik heb de knolletjes op na deze enerverende dag. Morgen weer een dag.

Namaste